Kwetsbaarheid
Influenza B overspoelt Nederland. Net als andere jaren ontstaat er een piek in deze periode. Griepvaccinaties suggereren dat we elke vorm van griep kunnen uitbannen. Een illusie. Waar mensen wonen en werken ontstaat disbalans. Disbalans in relaties, disbalans op school, disbalans op het werk en natuurlijk disbalans in de maatschappij en vooral onze gezondheid. Hoge koorts, spierpijnen, hoesten en malaise houden ons bezig en velen wensen dan ook dat het herstel spoedig mag inzetten. Het is alsof de natuur van ons lichaam nodig heeft, dat wij weerbaarder worden. Ons afweersysteem heeft het nodig om niet in slaap gesust te worden. Wakker te worden en steeds weer op weg naar balans binnen de mogelijkheden die voorhanden zijn. Zou zoiets ook gelden voor kwetsbaarheid? Na de industriële economie(het willen 1945-1978) kwam er een periode van de kennis economie(het denken 1978 -2011). Ondertussen zijn we aangeland in de periode van de kwetsbare economie(het gevoel 2011-2044). Niemand twijfelt er aan dat wij als mensen wat moeten doen om ons voor te bereiden op een anders inrichten van de maatschappij. Hebben we ervaren hoe het willen en het denken was in de vorige generaties? Zo niet, dan zullen we nu ervaren hoe het is om te voelen. Kijk om ons heen en vele gevoelsconflicten springen naar voren. Een artikel in Trouw gaat over kwetsbaarheid. Kwetsbaar zijn wordt gekoppeld aan ouder zijn waar compensatie mechanismen van ons lichaam niet voldoende meer voorhanden zijn. In kwetsbaarheid kan de geneeskunde niet repareren. We hebben nog nooit zoveel ouderen gehad en nog nooit zoveel chronisch zieken. De tsunami aan ontwikkelingen doet onze economie spiegelen, dat onze economie een kwetsbare economie is. We krijgen als van nature de volgende vraag voorgeschoteld: mogen we kwetsbaar zijn en mogen we omkijken naar de kwetsbaarheid van onszelf, mens, natuur en maatschappij? De natuur spiegelt de kwetsbaarheid in vervuiling van wateren met plastics en chemische stoffen. Wij bestaan voor 75% uit water. Laten we de kwetsbaarheid omarmen om zo een maatschappij te creëren waar zorg en dienend bezig zijn antwoorden gaan geven. Van genezen(cure) naar care(verzorgen), zodat wij geen robotten worden of tot robotten gemaakt worden door computers, maar tot echt leven gewekt worden door onze kwetsbaarheid te omarmen. En zijn omarmingen juist niet inspiraties tot verbondenheid en nieuw leven?
Ton Brockhoff, huisarts